Стихотворение на белорусском языке «Воспоминания»

Прысвячаецца ўсім тым, хто не вярнуўся з вайны, хто не ўбачыў сваіх дзетак, хто не змог выказаць сваіх пачуццяў ні бацькам, ні жонцы, ні ўнукам, хто марыў пра светлую будучыню, хто пабудаваў хату, пасадзіў яблыневы сад, але не ўбачыў, як растуць дзеці, не пачуў болей залівістага смеху ўнукаў, не змог пакаштаваць духмяных яблыкаў…

З поля баявых дзеянняў не вярнуўся муж і маёй прабабулі, таму верш у нейкай меры прысвечаны ім. У яго аснову пакладзены рэальныя падзеі, поўныя смутку, журбы і жалобы, але з надзеяй на светлую будучыню для дзяцей, унукаў, праўнукаў.

«Атрымаў тэлеграму з дому:
«Нарадзілася дачка!»
За гадзіну да бою сагрэлася сэрца,
Але раптам накаціла на душу журба,
Хвіліна да бою, а ў галаве думка адна:
«Прайсці да канца, перамагчы і вярнуцца,
Абняць, прыгалубіць, на руках патрымаць…
Ну, хоць бы разочак зірнуць, пачукаць, пацалаваць…»
Але лёсу не скажаш, не прадугледзіш,
А марам здзейсніцца не дадзена.
Не дрэмлюць ворагаў кулі,
Не вярнуўся дзядуля з гэтага бою.
Нездарма так цяжка было на душы,
І нават ля сэрца запаветны лісток
Не збярог,
Не збярог,
Не збярог яго жыццё…»